Dodge Fast Four – czterocylindrowa rewolucja w szybkości i komforcie
Wprowadzony latem 1927 roku Dodge Brothers Series 124, znany jako Fast Four, był najszybszym czterocylindrowym, czterodrzwiowym autem swoich czasów. Dzięki udoskonalonej wersji silnika 212,3 cu-in, nowoczesnym rozwiązaniom konstrukcyjnym i solidnej budowie oferował osiągi i wygodę, które wyróżniały go na tle konkurencji.
Dodge Fast Four – szybkość w czterech cylindrach
Dodge Brothers Series 124 (1927) – znany jako Fast Four, był w swoim czasie najszybszym czterocylindrowym, czterodrzwiowym autem na rynku. Napędzał go 4-cylindrowy silnik L-head 212,3 cu-in (ok. 3,5 l) o mocy ok. 35 KM, zestawiony z 3-biegową skrzynią manualną. Samochód miał rozstaw osi 116 cali i charakterystyczne mocowanie silnika w czterech punktach, co poprawiało komfort jazdy.
Model wszedł do produkcji w lipcu 1927 roku, poprzedzając późniejsze serie 128 i 129. Nazywano go Fast Four nie bez powodu – był szybki, solidny i wyjątkowo nowoczesny jak na swoje czasy.
Były to te same jednostki o pojemności 212,3 cu-in, które Dodge stosował we wszystkich 4-cylindrowych autach od 1914 do 1928 roku, ale w wersji „Fast Four” pracowały znacznie szybciej dzięki ostrzejszemu wałkowi rozrządu i lepszym kolektorom. Dzięki temu, że zniknął ciężki łańcuch rozrusznika i pojawiło się 5 łożysk głównych zamiast 3, silniki te były dużo gładsze w pracy i mogły utrzymywać wyższe prędkości. Osiągał nawet 65 mph, choć optymalna prędkość podróżna to 50–55 mph – i już wtedy niektórzy uważali to za przesadę. Auta te miały bardzo niskie przełożenie – pierwszego biegu praktycznie nie warto używać, chyba że do ruszania pod stromą górę.
Określenie „Fast Four” nie było oficjalnym terminem Dodge Brothers. Wymyślili je klienci i prasa, nawiązując do hasła reklamowego DB: „Fastest Four in America”.
